Οι αναλφάβητοι του έρωτα (Συγγραφέας, Εύα Ομηρόλη). Προτείνει η Δέσποινα Σαββίδου

Οι αναλφάβητοι του έρωτα
Της Εύας Ομηρόλη

Πίσω απ' τις βαθιές γραμμές των ρυτίδων, τα καμπουριασμένα κορμιά και τα θολά βλέμματα, κρύβονται όνειρα, επιθυμίες, έρωτες. 'Oλα όσα χάθηκαν ή αφέθηκαν να χαθούν. Mα και τα νιάτα, με τα δροσερά κορμιά και τα φωτεινά χαμόγελα, θα θαμπώσουν και θα σβηστούν, γιατί όλα διαρκούν λίγο κι έπειτα δε σημαίνουν τίποτα. Mε το φόβο του πόνου και την αγωνία της ματαιότητας, πώς να κάνουμε καλύτερα όνειρα;»
Η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, η Ελένη, είναι η ενσάρκωση όλων των χαμένων ονείρων που πασχίζουν να ξαναγεννηθούν, η ελπίδα για όλα τα σφαλισμένα χείλη που θέλουν να ξαναγίνουν χαμόγελα. Θα φωνάξει πως καθετί ωραίο είναι ζωή και θ' αποδείξει πως η φθορά έρχεται όχι με το πέρασμα του χρόνου μα με το ξεπέρασμα της ζωής.

"...Θα χανόμουνα χωρίς αυτή τη ζωή, χωρίς τη σιγουριά ότι εκείνο που ήθελα το έκανα κι αν ήθελα, πάλι θα το ξανάκανα. Η ιδέα και η εντύπωση είναι τα μόνα που μετρούν. Η επίγνωση της κατωτερότητας και της λειψής σου φύσης είναι οι μόνοι εφιάλτες. Η σιγουριά φτάνει για να σε κάνει πιο ήρεμο , ακόμα κι αν είναι μια σκέτη ουτοπία.
Η δύναμη είναι μια ιδέα, όλα είναι μια ιδέα. Τίποτε δεν έχει την αληθινή του υπόσταση και μπορεί να μην υπάρχουν αληθινές υποστάσεις μέσα σε ανθρώπινες ψυχές. Το μυαλό είναι εκείνο που φτάνει τα πάντα και μόνο του πάλι τα χαλά.
Μέσα στο μυαλό μου έχω πια την σιγουριά ότι μπορώ να είμαι ελεύθερη μόλις το θελήσω. Μέσα στο μυαλό μου έχω τη δύναμη να καλωσορίσω την κάθε μονότονη μέρα. Μέσα στο μυαλό μου βρίσκω την δύναμη να ανέβω την ανηφόρα χωρίς να υποφέρω. Είμαι εγώ και είμαι ζωντανή και αυτόφωτη σαν ήλιος. Και από τίποτα πια δεν έχω ανάγκη, αφού δοκιμάστηκα στα γρανάζια της ζωής και της περιπέτειας. Αφού έμαθα τις αληθινές αξίες κι έδωσα αξία στον εαυτό μου. Είμαι ελεύθερη και μοναδική.
Μπόρεσα, μπόρεσα! Ξυπνώ πια το πρωί και φωνάζω, "μπορώ" γιατί το 'χω πιστέψει πως όλα τα μπορώ. Κι είναι αλήθεια. Είμαι παντοδύναμη και κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει όλες τις όμορφες στιγμές που τόλμησα να ζήσω.

Όχι, δεν έχω ενοχές. Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές. Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους, την μαγεία τους. Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία, την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ έχουν φυλακίσει. Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά, θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι, όλες οι απελπισίες. Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.

Μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες. Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη, όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας, που ανήκουν πια μόνο σε μας.

Επειδή πάνω απ όλα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία. Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες. Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται. Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής. Όλες εκείνες οι μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες, ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.