Σε ελεύθερη πτώση. Προτείνει η Κάκια Ξύδη

Κάκια Ξύδη

Σε ελεύθερη πτώση

Κάκια Ξύδη

Η αίσθηση που σε κυριεύει από τις πρώτες αράδες αυτού του βιβλίου, είναι αυτή της μητρικής αγάπης. Έντονη, προσωπική, ιδιαίτερη, κάποτε ασφυκτική σαν την αγκαλιά μιας μητέρας, που μέσα της κρατά σφιχτά μια κόρη. Μια κόρη όπως και η Βασιλική Δικαίου, που η φιγούρα της μοιάζει να πλανιέται κάτω από τον ίσκιο της Δωροθέας. Ακόμη και τώρα, που ασθενική, αδύναμη, βρίσκεται στο ηλιοβασίλεμα της ζωής της, χωρίς καμία δύναμη, χωρίς εξουσία πάνω στο κορίτσι της. Κι όμως να που ήρθε ο καιρός εκείνη που δε δεχόταν μύγα στο σπαθί της κι έδινε συνεχώς διαταγές, τώρα να μοιάζει άβουλο πλάσμα, σα γατάκι που, αν το χαϊδέψεις, καλώς, αν όχι, πάλι καλώς..

Ένα αρχαίο ρητό, λέει πως τα παιδιά είναι εκείνα που επιλέγουν από ποιους γονείς θα γεννηθούν. Αν ισχύει αλήθεια αυτό, τότε γιατί να μην ισχύει και για τη Βασιλική, που στο επίκεντρο μιας υπόθεσης δικαστηρίου, μοιάζει παράδοξα η ίδια να δικάζεται, να διχάζεται ανάμεσα στο τότε και το τώρα, στα ‘πρέπει’ που της επιβλήθηκαν και τα ‘θέλω’ που ακολούθησε. Κάποτε θα στρέψει το βλέμμα της στον ουρανό, θα γίνει φίλη με τον Έσπερο, θα πει τα παράπονα της στην Κασσιόπη, θα συνομιλήσει με τη μικρή άρκτο, με το Τοξότη και τις Πλειάδες, με χίλιους δύο αστερισμούς, απλώνοντας τα όνειρα της στο γαλαξία, κι αφήνοντας τα να σεργιανίσουν στα νεφελώματα, ρωτώντας τον ίδιο της τον εαυτό: γιατί άραγε ήταν τόσο σκληρή η μητέρα μου;

Λίγα τα μυστικά που δε μαθαίνονται κάποτε, και η κυρία Δωροθέα κρατά καλά κρυμμένο το δικό της, αυτό που έρχεται ξαφνικά να βασανίσει τη Βασιλική, να τη στοιχειώσει, να την εξιλεώσει την ίδια στιγμή. Τα αδέρφια της, ο Πάνος, ο Λεωνίδας, καθοριστικά πρόσωπα στο παλκοσένικο της ζωής της, σ’ αυτό οπού ‘όταν έχεις αδερφό σαν το Λεωνίδα, δε περισσεύει αγάπη για να πάρεις’.

Υπάρχω κι εγώ εδώ! Ακούγεται απεγνωσμένα η φωνή ενός κοριτσιού που μέσα στο σπίτι του ένιωθε απαρατήρητο.