Εύφλεκτη Πόλη (συγγραφέας Νίκος Μεντζίνης). Προτείνει η Αγγελική Τακτικάκη

Εύφλεκτη Πόλη

του Νίκου Μεντζίνη

εκδόσεις: ΙΤΑΝΟΣ

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:

Ο Νίκος Μεντζίνης είναι δάσκαλος. Γεννήθηκε στο Αίγιο, αλλά κατοικεί μόνιμα πολλά χρόνια στο Ηράκλειο Κρήτης. Ασχολείται χρόνια με το συνδικαλισμό και με τα κοινά γενικότερα. Παράλληλα όμως γράφει: διηγήματα - πολλές φορές βραβευμένα- άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Τα περισσότερα κείμενά του τα κρατά στο συρτάρι ή τα αναρτά σε blogs δικά του ή λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Τούτο είναι το πρώτο μυθιστόρημά του.

Περίληψη

Ένα χειρόγραφο έρχεται στο φως, και μας μεταφέρει στο 1578 στην Candia (Ηράκλειο). Ενετική κατοχή, οι Τούρκοι προ των πυλών... Μας μιλά για: Ένα Νοτάριο (συμβολαιογράφος) μισό Βενετό, μισό Έλληνα, έναν Ιππότη που κρύβει τα μυστικά του. Ένα σιδηρουργό, ένα ζωγράφο, μια ηθοποιό με πολλές χάρες αλλά και γνώσεις, που συναντώνται και μπλέκονται οι ζωές τους: Έρωτες, θανατικά, σεισμοί και πολλές περιπέτειες....... Οργανώνουν μια εξέγερση εναντίον των Βενετών. Που αποτυγχάνει και πνίγεται στο αίμα. Παράλληλα αποτυπώνει την καθημερινή ζωή την περίοδο της Ενετοκρατίας. Μετά από αιώνες ένα τρίπτυχο, που ανακαλύπτεται τυχαία, φανερώνει την αλήθεια.

«Δεν είναι η φωνή που υπαγορεύει την ιστορία. Είναι το αυτί. Και ακούω, από τη φωνή σου τις αόρατες αιτίες που δίνουν στις πόλεις ζωή, μέσα από τις οποίες ίσως, όταν θα είμαι πια νεκρός, να ξαναέρθουν τούτες οι πόλεις στη ζωή.» ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ

Μια Πόλη εύφλεκτη, έτοιμη να εκραγεί και να διασπαστεί σε μύριες όσες αισθήσεις που εγκαθίστανται μέσα μας με αφορμή μια πένα-θρυαλλίδα, κοφτή πένα, σχεδόν θυμωμένη με όσα κυλάνε στο χρόνο μα μένουν στην ουσία ίδια στην ανθρώπινη κοινωνία.

Πένα ματωμένη από καημό και δόσιμο σε σκοπούς κι αγώνες που καθαγιάζουν τον Άνθρωπο. Πένα, παρ' όλα τούτα, ψύχραιμη και ένστικτη, σίγουρη από τη μια για το πώς εγγράφονται τα πραγματικά γεγονότα στα κατάστιχα των υποψιασμένων αναγνωστών και πρόθυμη να τα ποτίσει φαντασιακό μελάνι για όσους αναγνώστες είναι tabula rasa. «Τι είναι, εν τέλει, η Ιστορία? Αληθινά γεγονότα που γίνονται στο τέλος ψέματα ή μύθοι και ψέματα που γίνονται στο τέλος Ιστορία?». Μαγευτικό κουβάρι και των δυο θα απαντούσα ταπεινά αν είχε ρωτήσει εμένα. Ή θα σιωπούσα και θα του έδινα ένα αντίτυπο της «Εύφλεκτης Πόλης».

Αφιερωμένο στους ηττημένους το βιβλίο. Με μια στοργή διάχυτη για αυτούς εκ μέρους του συγγραφέα. Με μια ένταση που την εκτοξεύει παντού να βροντοφωνάζει πως ο αγώνας αξίζει κι επιβάλλεται ακόμα κι αν η έκβασή του δεν είναι αυτή που ευχόμασταν. Μια πόλη που δείχνει έτοιμη να θαφτεί στις στάχτες της, σε αυτές που θα δημιουργήσουν τα εύφλεκτα υλικά της λαχτάρας του συγγραφέα για γέννηση μιας άλλης, πιο ισόνομης, πιο πλατωνικής και φιλόξενης για τον απλό άνθρωπο που μοχθεί μέσα της, που εμπιστεύεται αλλά και παρασύρεται από την πίστη του, που μετουσιώνεται πότε σε φτωχοδιάβολο με φωτοστέφανο και πότε σε άγγελο με δικράνι αλλά πάντα υπό τη σκέπη της. Τη σκέπη του Χάνδακα..