Έρως, Θέρος, Πόλεμος (συγγραφέας, Ευγενία Φακίνου). Προτείνει η Γιάννα Κορωναίου

Γιάννα Κορωναίου

Έρως, Θέρος, Πόλεμος

Ευγενία Φακίνου

Εκδόσεις Καστανιώτη
 

Η Μαρία γεννήθηκε στη Σύμη του 1919 από μία οικογένεια βοσκών. Είναι η εποχή των θαυμάτων για το νησί. Ο ηλεκτρισμός, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος, αλλά και η σκληρή ιταλική κατοχή.

Η Μαρία είναι ανήσυχο πνεύμα. "Δεν την χωρά ο τόπος". Θέλει να αποτινάξει την "αρχαία" ζωή στα ορεινά του νησιού, γιατί νοιώθει ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει να της επιδείξει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Έτσι, στα δώδεκα της χρόνια όταν μία θεία της προτείνει να την πάρει μαζί της στην Αίγυπτο για να την προικίσει και να την σπουδάσει, δεν χάνει την ευκαιρία. Βγάζει "πασαπόρτι" και φεύγει μόνη για τη γη της Επαγγελίας....

Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η Μαρία αντί για φοιτήτρια ανέλαβε καθήκοντα υπηρέτριας της θείας της και έτσι παίρνει την απόφαση να δραπετεύσει. Γίνεται νοσοκόμα. Στην Αλεξάνδρεια 1938 ο πόλεμος είναι προ των πυλών. Εκεί θα γνωρίσει την αγριότητα των χειρουργείων της ερήμου, τους βομβαρδισμούς, αλλά και το πάθος για τη ζωή της νεολαίας.

Μαθαίνει ξένες γλώσσες, "μεταμορφώνεται" σε γυναίκα και ερωτεύεται. Μετά τον πρώτο της έρωτα με έναν Ιρλανδό, που είχε ατυχή κατάληξη, η Μαρία παντρεύεται έναν αξιωματικό του ελληνικού στρατού και γυρνά στην Αθήνα του 1945. Εγκαθίσταται σ' ένα διαμέρισμα της Κυψέλης, όπου ξεκινά πάλι απ' την αρχή μέσα σε δύσκολες συνθήκες και μία αφόρητη μοναξιά.

Στην τρίτη αυτή ενότητα του βιβλίου με τίτλο "Αθήνα 1945-1990. Τα μικροαστικά" η αφήγηση περνά στο πρώτο πρόσωπο. Τώρα τη θέση του αφηγητή παίρνει η κόρη της Μαρίας για να περιγράψει όχι μόνο τον αγώνα επιβίωσης της οικογένειάς της, αλλά και τη σχέση με τη μητέρα της.

Το δέκατο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου "Ερως, Θέρος, Πόλεμος" (που ο τίτλος του αποτελεί παραλλαγή του γνωστού γνωμικού "Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος") γραμμένο σε γλώσσα άμεση, κοφτή, ζωντανή και άκρως παραστατική, κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες του, ενώ η σφικτή πλοκή και η έντονη βιωματικότητα των γεγονότων, έτσι όπως μας παρατίθενται, συνεπαίρνουν και συγκινούν.

Η συγγραφέας βασιζόμενη σε πραγματικά γεγονότα εξιστορεί τη ζωή της μητέρας της, χωρίς όμως το βιβλίο να μπορεί να χαρακτηριστεί βιογραφικό.
Στο σημείωμα της στο τέλος του βιβλίου διαβάζουμε ότι "η ιστορία βασίζεται σε γεγονότα, προσωπικές μαρτυρίες και ημερολόγια. Ορισμένα πρόσωπα έχουν μείνει αναλλοίωτα, αλλά προστέθηκαν ή αλλάχτηκαν για διάφορους λόγους". Η μνήμη είναι αυτή που κεντρίζει εδώ την Φακίνου, γιατί αυτή μας βοηθά να διαμορφώσουμε την ταυτότητά μας και να συμφιλιωθούμε με τις "σκοτεινές στιγμές της". Η ηρωίδα του βιβλίου δεν διαμόρφωσε την ιστορία και δεν όρισε καμία της στιγμή.

Μέσα, ωστόσο, από το βιβλίο αυτό ο αναγνώστης βιώνει τα ιστορικά γεγονότα των περιόδων που αναφέρεται η συγγραφέας με έμμεσο, αλλά ξεχωριστό τρόπο. Τα θαύματα του πολιτισμού μας, η ερήμωση των Δωδεκάνησων λόγω της σκληρής ιταλικής κατοχής, η ζωή της ελληνικής κοινότητας της Αιγύπτου (με αποκορύφωμα την εθνική γιορτή στο στάδιο της Αλεξάνδρειας το 1944, όπου μίλησε ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης Τσουδερός), οι αγώνες του ελληνικού στρατού και των συμμαχικών δυνάμεων και η Αθήνα του 1945 με τον Γρηγόρη Λαμπράκη και την δικτατορία και την μεταπολίτευση…