Έρωτας σαν βροχή (συγγραφέας Λένα Μαντά). Προτείνει η Βέτα Κορωναίου



Βέτα Κορωναίου

Έρωτας σαν βροχή

της Λένας Μαντά

Κλαίλια… Ένα όνομα-σταθμός στη ζωή της. Η μητέρα της λάτρεψε την ηρωίδα του Ξενόπουλου και της έδωσε, λίγο προτού φύγει από τη ζωή, το όνομά της. Μαζί όμως της δώρισε χωρίς να το θέλει και τη μοίρα της λαμπερής κοντεσίνας.

Υπήρχε και για κείνην ένας Παύλος, βαθιά, απόλυτα ερωτευμένος, για μια ζωή. Αλλά η Κλαίλια ήθελε να γνωρίσει τον έρωτα όπως ζωντάνευε μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Και βρήκε τον Ντένη της στο πρόσωπο του Νικηφόρου.

Χρόνια μετά, μόνη και κλεισμένη στον εαυτό της, ανάμεσα σε βράχια και σπασμένα όστρακα, εξακολουθεί να ζει παρέα με θύμησες που πληγώνουν και επιθυμίες που κοιμούνται. Μα ξαφνικά ένα μικρό κορίτσι μπαίνει στη ζωή της. Και… τι παράξενο… έχουν το ίδιο όνομα!

Μια ιστορία ρομαντική, όπως τα τρυφερά κοριτσίστικα όνειρα. Μια γυναίκα που αναδύεται από το σκοτεινό πέλαγος του έρωτα, για να αντικρίσει, ώριμη πια, τον εκτυφλωτικό ήλιο της αγάπης!

Φαινομενικά η ιστορία μοιάζει κοινότυπη. Μια γυναίκα που ερωτεύτηκε τον λάθος άντρα, θυσιάζοντας για χάρη του μια αγάπη ξεχωριστή, μοναδική. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Κλαίλια, δεν φέρει μόνο το όνομα της ηρωίδας της “Αναδυομένης” του Ξενόπουλου αλλά, κάτι πιο βαρύ, κάτι πολύ πιο σημαντικό. Φέρει όλη εκείνη την τραγικότητα που χαρακτηρίζει τόσο την φιγούρα της όσο και την ρομαντική και συνάμα θλιβερή ιστορία της. Φτάνει στο σημείο της επιλογής που αποδεικνύει η ιστορία πάντα θα επαναλαμβάνεται, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που διαλέγουν λάθος δρόμο, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα καρπώνονται τα αποτελέσματα αποφάσεων όπως αυτές και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα πληγώνονται και ίσως να περιμένουν σιωπηλά μια ευκαιρία.

Η ιστορία όμως της Λένας Μαντά δεν είναι μόνο μια τρυφερή κοριτσίστικη εξιστόρηση ενός παραμυθιού με δράκους, πρίγκιπες, δραματικές εξελίξεις και τελικά την απόλυτη ευτυχία. Με φόντο την Κέρκυρα, στα καντούνια και τις ομορφιές της οποίας μας ταξιδεύει, γνωρίζουμε όχι μόνο το νησί αλλά και τους κατοίκους πάνω σε αυτό, την φιλοσοφία, την ανατροφή αλλά και τον τρόπο ζωής, συμπεριφοράς και σκέψης του και μάλιστα, όχι μόνο στο σήμερα αλλά, και σε ένα μακρινό παρελθόν. Ένα παρελθόν ξένο σε μας που όμως, έχει τόση γοητεία, ευαισθησία και αριστοκρατικότητα που φέρει μαζί του το άρωμα και την γεύση της νοσταλγίας και της αναπόλησης. Και μέσα στο ταξίδι του χρόνου, ταξιδεύουν η ήρωες και μαζί τους, ταξιδεύει η ίδια τους η μοίρα από την οποία ακόμα και αν ήθελαν δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν.

Όπως ήδη έχετε καταλάβει, αγάπησα αυτή την ιστορία όσο ίσως να μην περίμενα όταν ξεκίνησα την ανάγνωσή της. Ίσως γιατί οι χαρακτήρες της Μαντά να έχουν κάτι από μας, κάτι από τα προσωπικά μας πάθη, κάτι από την δικιάς μας, την κρυφή ή φανερή ιστορία του καθενός μας. Ο χρόνος λένε ότι μπορεί να γιατρέψει όλες τις πληγές. Ίσως αυτό να ισχύει με την προϋπόθεση όμως ότι, αφήνουμε τα παθήματα να γίνουν μαθήματα, τα βιώματα να γίνουν συντροφικές αναμνήσεις και διδασκαλία αποφυγής λαθών του παρελθόντος. Μπορεί ο χρόνος να συγχωρεί, η μοίρα όμως όχι αν δεν είσαι έτοιμος να την ακολουθήσεις, αν δεν μπορείς να δεις και να διαβάσεις τα σημάδια της. Και αν η συγχώρεση είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορείς να περιμένεις, δεν είναι δυνατόν να έρθει από τους άλλους αν εσύ πρώτα δεν μπορέσεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου.

Έρωτας σαν βροχή....Όχι σαν καταιγίδα......σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται.....Να δυναμώνει και να χαμηλώνει.....Να δροσίζει και να πνίγει......Ν` απορροφάται από τη γη, να χάνεται.....

Πως έζησα έτσι; Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα; Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι, που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ` αφήσει πιο διψασμένη από πριν, με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;

Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου, για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;

Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου, ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά.....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου........

Μύρισα χιλιάδες λουλούδια, αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο <<έρωτας σαν βροχή>> με καταδίκασε να ζήσω......

Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα, αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου..............

Άγγιξα απαλά το κορμί του, κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες, με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε, έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου.....

Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια, χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου, αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου........

Έκλαψα πολύ για δυό ζωές, από απελπισία, από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές......

Και οι περισσότερες κλεμμένες......

Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου, όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας......

Έγραψα το <<σ` αγαπώ>> σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά, σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους, όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου......

Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ......

Αγνόησα την αγάπη, γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους.......

Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά, δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα, επιλέγοντας να φύγω εγώ, <<η δυνατή>>, τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα............

Και μετά......μετάνιωσα.....Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν, μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα. Η αληθινή αγάπη είχε φύγει........

Την είχα διώξει εγώ.....Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα.......

Δίκαιη τιμωρία..........