Ένα σπίτι θυμάται (Συγγραφέας, Χρήστος Φασούλας). Προτείνει η Ελευθερία Γιαννέλου - Κατσίκα.

Ένα σπίτι θυμάται

Εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες

Ένας απόηχος από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος μου ήρθε, από την ανάγνωση του τίτλου και μόνο. Η φθορά ανθρώπων και πραγμάτων, ιδωμένη μέσα από ένα εύρημα: Τη διηγείταιτ ο σπίτι, ως αυτόπτης κι αυτήκοος μάρτυρας...

Πρόκειται για μια κατά βάση ερωτική ιστορία, αν και δε θα περιόριζα το χαρακτηρισμό της σε αυτό μόνο, έξυπνα δομημένη, τραγική αλλά τηρουμένου του μέτρου, ώστε να μην καταστεί.. - επιτρέψτε μου την έκφραση- «σαπουνοπεροειδής»...

Είναι γεγονός ότι στην αρχή που πρωτοέπιασα στα χέρια μου το σπίτι, η όμορφη bar woman, ο ρομαντικόςγοητευτικός τυπάς wannabe συγγραφέας, ο επιτυχημένος γιατρός που ζει συμβατικά με τη γυναίκα του, που πατάει στοκύρος του επαγγέλματος του για να την ξενοπηδάει, που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τον πρώτο του έρωτα, που αναζητά υποκατάστατο και το βρίσκει στην όμορφη bar woman, οι γυναίκες femme fatale και οι άνδρες κυνηγοί και θηράματα μαζί...μου φάνηκαν κάπως...κλισέ...

Ίσως, αν είχα διαβάσει πρώτα κάποιο από τα άλλα βιβλία τουΧρήστου Φασούλα, να μην ήμουν τόσο..δύσπιστη....Αλλά ήταν το πρώτο...

Κι άρχισε η αντίστροφη πορεία. Πρώτα ήταν οι Doors, ως μουσικό υπόβαθρο όλου του έργου. Ένα συγκρότημα που καθόρισε τα μουσικά μου γούστα και εν μέρει την κοσμοθεωρία μου, καθώς ήταν το αγαπημένο μου , καθ΄όλη τη διάρκεια της εφηβείας και της πρώτης νιότης...Έπειτα, ήταν το “TheEnd”, που ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι των Doors..

Αλλά ήταν και η άρτια γραφή, ο συγκροτημένος λόγος, το γεγονός ότι όσο κι αν η πλοκή..διαπλεκόταν και γινόταν συνθετότερη, η γλώσσα ήταν τόσο καθαρή, τόσο εναργής, που δε σε μπέρδευε, δε σε κούραζε.

Και μετά ήρθε η ανατροπή. Το...κλισέ απέκτησε περιεχόμενο κοινωνικό, αστυνομικό, ακόμα και πολιτικό θα έλεγα, με την ευρεία έννοια. Η δράση εντάθηκε και μαζί και η αγωνία για την εξέλιξη. Και κατέληξα να μη βλέπω την ώρα να πέσω στο κρεβάτι, για να πιάσω το βιβλίο στα χέρια μου. Ένα βιβλίο που μου μύριζε την ανεμελιά του καλοκαιριού, όταν χάνεσαι μέσα στις σελίδες του κι αντιλαμβάνεσαι ως το μεδούλι τον ορισμό των «διακοπών», ένα βιβλίο που με κρατούσε όχι όμως στις διακοπές, αλλά μέσα σε μια καθημερινότητα έξαρσης..από πολλές απόψεις!.. Αυτό και μόνο ήταν μεγάλο κέρδος! Εξανεμίστηκαν οι δυσπιστίες, τα μαγκώματα, τα άγχη του τύπου: «πώς θα το παρουσιάσω εγώ αυτό τώρα», ξεπεράστηκε η δυσκολία συγκέντρωσης...

Το σπίτι που θυμάται τον πέτυχε το στόχο του: με έκανε να ξεχνάω στις σελίδες του την καθημερινότητα του. Με συνεπήρε. Και σκέφτομαι ότι, τελικά, αυτός είναι κι ο στόχος ενός βιβλίου: η παίδευση, είτε αυτή χαρακτηρίζεται ως αισθητική απόλαυση, είτε ως μέσο να αποξεχνιέσαι...Ναι, αυτός είναι ο στόχος του: Να σε πάρει μαζί του. Απαγωγή! Κανονικά! Έστω μέχρι την τελευταία σελίδα...και λίγο μετά...όσο διαρκεί ο απόηχος...το κενό..αυτό το μικρό τσίμπημα στεναχώριας που..τέλειωσε...Και, φυσικά και μετά..εκεί που επιτυγχάνεται ο συγγραφικός στόχος, μέσω του - ζητούμενου, δε λέω!! -συγγραφικού δόλου - μαγείας - παιχνιδιού με τις θύμησες: Να θυμάσαι το βιβλίο που διάβασες. Να θυμάσαι το... « Ένα σπίτι θυμάται».