Η γλυκιά συμφορά της ποίησης
Jaroslav Seifert
μετάφραση Κάρολος Τσίζεκ
εκδόσεις Ποταμός
Όταν, νύχτα, στο Πέτρζιν πέφτει χιόνι,
ο Μάχα βλέπει το πρωί ότι κρατάει στο χέρι
μιαν ανθοδέσμη από κατάλευκα τριαντάφυλλα
τυλιγμένα σε πέπλο ερωτικό.
Οι μπρούντζινες οι πασχαλιές είναι του ποιητή,
όμως αυτή η ανθοδέσμη ανήκει στην καλή του.
Καημένη Λόρι!
Πηχτός έκαιγε ο χρόνος και μπροστά μας,
βγάζοντας μαύρη κάπνα.
Ήταν σκοτάδι και η ζωή αχοβολούσε ζοφερά
σαν τρένο στα έγκατα της γης.
Τ' αηδόνια κελαηδούσαν, βροντούσαν οι πόλεμοι
και τον χειμώνα έπεφτε χιόνι.
Η λαχτάρα όμως δεν έχει τελειωμό.
Κι εγώ κάποιες φορές κοιτάζω ακόμη
τα άσπρα χιόνινα λουλούδια
που ανήκουν σε μάτια αγαπημένα
και γλυκά χείλη.
Και τα λουλούδια όμως αυτά γρήγορα λιώνουν
και δάκρυα κυλούν στη γη.
Αντιστέκομαι όμως στον θάνατο
και κρατιέμαι απ' το τραπέζι μου
όπως οι επιβάτες στο κατάστρωμα του Τιτανικού
πιάνονταν σπασμωδικά από το κιγκλίδωμα
όταν βούλιαζε το πλοίο.
Και ακόμη όπως σε όνειρο
ακούω μια βροχή από μενεξέδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου